Stemmen? Waarom zou ik?

Ik heb zojuist mijn stem uitgebracht voor de gemeenteraadsverkiezingen van het nieuwe Alkmaar. Contre coeur, want ik heb geen enkel vertrouwen meer in politici, of ze nu in de Tweede Kamer of in het stadhuis zitten.

Meer dan dertig jaar was ik actief lid van een grote, landelijke partij. Canvassen, pittige opleiding, redacteur van een lokaal partijblad, lid van een commissie, kandidaat voor diverse posten. Steeds weer werden beloften en afspraken niet nagekomen, bleek ik omringd door ordinaire baantjesjagers, plucheverslaafden en een klein groepje dat elkaar op het genante af de bal toespeelde.

Ik had er een paar jaar geleden definitief genoeg van, toen ik merkte dat het zwakzinnigen zonder pensioen (zzp’ers) zoals ik bijna onmogelijk wordt gemaakt hun werk te doen. En tegelijkertijd zijn oudere Nederlanders, van wie ik er ook een ben, het kind van de rekening, wordt de zorg uitgekleed tot op het bot en betalen we ons scheel aan premies en eigen risico.

Redenen genoeg om, als een paar weken geleden de stempas Redenen genoeg om, als een paar weken geleden de stempas op de deurmat valt, te roepen dat ik – voor de eerste keer in mijn leven – niet ga stemmen. Alkmaar fuseert met Graft-De Rijp en Schermer tot Groot Alkmaar. Nou en? Burgemeesterpiet (Piet Bruinooge) blijft toch zitten en zijn persoonlijke strijd tegen de prostitutie voeren, niets in de weg gelegd door de jaknikkers van coalitie- en oppositiepartijen. Er verandert niets in deze gemeente, helaas.

De journalist in mij drijft me echter toch naar het stembureau, gevestigd in een somber verzorgingshuis in Oudorp. Snel een paar foto’s gemaakt, waaronder een van het rode potlood waarmee ik het vakje inkleur voor de naam van Arie Epskamp, lijsttrekker van de plaatselijke seniorenpartij. Baat het niet, schaadt het niet. Arie op Piets plaats, zou mooi zijn.

ARNO RUITENBEEK

Arie voor burgemeester?